Τοι Τσολαχάντων η πίτα

Σον Πόντον σουμά σην Ζήλεν έτον έναν χωρίον το Γουλούπαρ. Σ’ ατό το χωρίον έζηναν οι Τσολαχάντ, οι Χατζηαννάντ, οι Κεκεσάντ, οι Γαβριηλάντ, οι Αγρενάντ, οι Γρεάντ και πολλά άλλα μικρά σόγια.

Οι Τσολαχάντ έταν ανθρώπ καματεροί, νοικοκύρ, φιλήσυχοι και εγάπαναν πολλά τοι γαρίδες ατουν. Έτον τρανόν τύχην να έντριζεν ένας κουτσή σοι Τσολαχάντων. Κ’ έτρωγαν το δίκαιον κανενός, έζηζαν ίντεν εδίναν και επέρναν δανικόν. Ήξεραν και εποίναν όλε τ’έργατα, έχτηζαν οσπίτε με τα λιθάρε και εδούλεβαν πολλά γιατί έταν άνοκνοι. Είχαν πολλά χωράφε και παράδας. Είχαν πολλά ζα και πρόγατα, έλμεγαν και ελάιζαν είχαν βουτούρτα , τάνε και πασκυτάνε. Είχαν ας όλε τα καλά τη θεόυ.

Όσταν έκοφταν το ψωμίν εποίναν νεγλά φελία. Ο κύρη μ, λέει ότι έταν αριστοκράτ γίατ’ ατό έκοφταν νεγλά φελία. Εσείς ντο λέτε, έταν αριστοκράτ, για ψοφεμέν;

Σ’ οσπιτ ατούν οι μισεφίρ έμπαιναν και έβγοναν, εφάσναν και επότιζαν πολλά κόσμον. Σην πατρίδαν όσταν εγούρεβαν τραπέζ έπρεπεν να εφάζναν και τι μισεφίρ. Έτον κρίμαν να μην εφάζναν τον μισεφίρ.

Σοι Τσολαχάντων τ’ οσπίτ κάθαν ημέραν επένεν ένας μισεφίρτς, εσόκλονεν και εκάθουντουν και κ’έφεβεν γολάγια. Επουγαλέφταν ατον, αλλά κ’εχάτεβαν ατον γιατί έτον εντρόπην.

Έναν ημέραν εποίκαν έναν πίταν και εσέγκανα αφκά σα τσιλίδε για να ψέεται. Ατος έρθεν, εμυρίχτεν την πίταν, εχείμαξεν και κ’ έφεβεν.

Τη Τσολάχ ο Γιάννες είπεν την γαρήν ατ <<αβούτος αν κι φεβ κ’εβγάλτς την πίταν ασα τσιλίδε>>. Η γαρή εποίκεν ίντεν είπεν ατην ο άγουρον. Ενέμνεν ενεμνεν και οσταν εξέγκεν την πίταν ασα τσιλίδε, η πίτα έντον μανέαν και κ’ εφα΄ι΄ουντον . Ατώτε τη Τσολάχ ο Γιάννες είπεν <<τα έτρωενα ατος ας τρώια ο σκύλον>>

Ας ατώτε σο χωρίον όσταν κάποιος κατ εμάειρεβεν και έκαφτενα έλεγα <<εκάεν αμον τη Τσολαχάντων η πίτα>>.

Εσείς ντο λέτε, έκαψαν την πίταν γιατί έταν ψοφεμέν ή γιατί επουγαλέφταν τον ατεψιζ¨;

ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ:

Καματερόν =εργατικός

λάιζω = κουνιέμαι

Νεγλόν= λεπτός

Φελίν= φέτα

Ψοφεμένος = τσιγκούνης

Γουρέβω= στήνω

Μισεφίρτς= φιλοξενούμενος

Γολάγια= εύκολα

Πουγαλέφκουμαι= αγανακτώ